สำหรับสุนัขที่ถูกเลี้ยงในบ้าน นอกจากความฉลาดตามธรรมชาติของพวกมันแล้วยังมีงานวิจัยระบุด้วยว่า สุนัขบ้านเหล่านี้มันยังมีกล้ามเนื้อพิเศษที่สามารถจะแสดงความรู้สึกทำให้มนุษย์รู้สึกหลงรักได้ไม่ยาก ซึ่งถือเป็นวิวัฒนาการจากสุนัขป่ามากลายเป็นสุนัขบ้านในทุกวันนี้
มีการศึกษาอย่างเป็นทางการเกี่ยวกับพฤติกรรมของเหล่าเจ้าตูบ เผยแพร่เชิงวิชาการให้พวกเราได้เข้าใจมันมากขึ้นด้วย โดยรายงานการวิจัยดังกล่าวถูกตีพิมพ์ในวารสาร PNAS จัดทำโดย ดร.จูลีแอน คามินสกี ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาเชิงพฤติกรรมจากมหาวิทยาลัยพอร์ตสมัธของสหราชอาณาจักร ระบุว่าสุนัขบ้านได้พัฒนากล้ามเนื้อพิเศษขึ้นมาชุดหนึ่งเรียกว่า LAOM ที่บริเวณส่วนบนของดวงตาใกล้กับสันจมูก มีไว้เพื่อแสดงอารมณ์โดยเฉพาะ และกล้ามนี้กลับไม่พบในสุนัขป่าทั้งๆ ที่สุนัขป่าเป็นบรรพบุรุษของสุนัขบ้านเหล่านี้
คณะนักวิจัยได้ทดลองบันทึกคลิปวิดีโอระหว่างที่คนแปลกหน้าและสุนัขในศูนย์พักพิงแห่งหนึ่งกำลังทักทายและหยอกล้อกัน เพื่อดูศึกษาว่า การสื่อสารแบบใดของสุนัขที่จะดึงดูดให้มนุษย์หลงรักและรับมันไปเลี้ยงมากที่สุด ซึ่งผลก็ออกมาว่า หากสุนัขตัวไหนขยับโหนกคิ้วมากครั้งขึ้นเท่าไหร่ ก็จะส่งผลให้พวกมันได้ถูกรับไปเลี้ยงมากเท่านั้นการเคลื่อนไหวโหนกคิ้วของสุนัขจึงอิทธิพลต่อความหลงรักของมนุษย์นั่นเอง
งานวิจัยของ ดร.จูลีแอน แสดงให้เห็นว่าการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อบนใบหน้าจะทำให้ดวงตาของสุนัขนั้นดูโตขึ้นเหมือนกับเด็กน้อยทารกที่กำลังมีดวงตาเว้าวอน บางครั้งก็ดูเศร้าและน่าสงสาร ซึ่งการเคลื่อนไหวจากกล้ามเนื้อพิเศษนั้นสามารถทำให้สุนัขบ้านสามารถยก “โหนกคิ้วด้านใน” จนสามารถทำตาโตแสดงความรู้สึกแบบนั้นได้นั่นเอง และพวกมันจะทำได้มากขึ้นซะด้วยเมื่อเห็นว่ามีมนุษย์กำลังจ้องพวกมันอยู่
ทีมวิจัยผ่าชันสูตรซากสุนัขบ้าน 6 ตัว เปรียบเทียบกับซากสุนัขป่าอีก 4 ตัว ก็พบว่ามีเพียงสุนัขบ้านเท่านั้นที่มีกล้ามเนื้อพิเศษดังกล่าว เว้นแต่สุนัขพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้ซึ่งมีสายเลือดใกล้ชิดกับสุนัขป่ามากกว่าสุนัขบ้านที่ไม่มีกล้ามเนื้อพิเศษนี้ ดังนั้นจึงเป็นไปได้ว่า ด้วยกล้ามเนื้อพิเศษของสุนัขที่ทำให้สามารถส่งสายตาบ้องแบ๊วน่ารัก น่าปกป้องได้นี่เองเป็นเหตุผลสำคัญประการหนึ่งที่ทำให้มนุษย์อยากจะเลี้ยงและดูแลพวกมัน จนทำให้กลุ่มสุนัขที่มีกล้ามเนื้อพิเศษตรงนี้ถูกเลือกไปเลี้ยงและ มีการเพาะพันธุ์มากขึ้นจนกลายเป็นสุนัขบ้านที่เลี้ยงกันทั่วไปในทุกวันนี้นั่นเอง
