วันนี้คงเป็นวันที่คนมีคู่ตั้งหน้าตั้งตารอ แต่สำหรับใครหลายคนคงมีความคิดที่อยากจะลบวันนี้ให้หายไปจากปฏิทิน วันนี้วันที่ถูกเรียกว่า “วาเลนไทน์”
กินอยู่เป็น 360 องศาแห่งการใช้ชีวิต พาไปติดตามเรื่องราวของอีกหนึ่งวันดีๆ อย่างวันที่ 14 กุมภาพันธ์ เป็นวันที่คนทั่วไปให้ความสำคัญมากอีกวันหนึ่ง พบว่าการใช้จ่ายในช่วงวันนี้ มีมากถึง 3,822 ล้านบาท โดยส่วนมากใช้ซื้อ ดอกไม้ ประมาณ 49.3% รองลงมาเป็นของขวัญ ซึ่งวันวาเลนไทน์หรือวันพิเศษนี้เป็นวันที่ วัยรุ่นให้ความสำคัญมากถึง 55% วัยทำงาน 25% และคู่สมรส 19.4% โดยทุกกลุ่มคิดถึงความสุขเป็นอันดับแรก
วันนี้เป็นวันที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความรักสำหรับคนที่มีคู่ แต่อีกหลายคนวันนี้คงเป็นวันที่เงียบเหงา หรือเป็นแค่วันธรรมดาวันหนึ่ง ที่มี 24ช.ม. เหมือนทุกวัน…แต่ทำไมไม่เหมือนทุกวัน
วันนี้มีตำนานมากมาย ตั้งแต่สมัยอดีตในกรุงโรม ตำนานคร่าวๆเริ่มขึ้นหลังเซนต์วาเลนไทน์ ถูกประหารชีวิตโดยการตัดศีรษะ และส่งจดหมายสุดท้ายถึงหญิงสาวคนรัก (จูเลีย) พร้อมลงท้ายจดหมายว่า “From Your Valentine” หลังจากนั้นศพของเขาได้ถูก เก็บไว้ที่โบสถ์พราซีเดส (Praxedes) ณ กรุงโรม
จูเลียได้ปลูกต้นอามันต์ หรืออัลมอลต์สีชมพู ไว้ใกล้หลุมศพของเซนต์วาเลนไทน์ แด่ผู้เป็นที่รัก โดยในทุกวันนี้ต้นอามันต์สีชมพูได้เป็นตัวแทน แห่งรักนิรันดรและมิตรภาพอันสวยงาม ต่อมา วันที่ 14 กุมภาพันธ์ จึงกลายเป็นวันเฉลิมฉลองเทศกาลวันแห่งความรักสืบต่อกันมาจนถึงทุกวันนี้…
“วันนี้จึงกลายเป็นวันพิเศษของใครหลายคน”
ผู้คนต่างตื่นเต้นไปกับความพิเศษที่ในหนึ่งปีก็มีเพียงหนึ่งหน วันที่ใครหลายคนจะแสดงความรักให้กัน ด้วยดอกไม้ช่อใหญ่ ขนมแสนหวาน หรือดินเนอร์สุดหรู จนทำให้รู้สึกว่า “ความรัก” ใช้อะไรวัด ดอกไม้ช่อโต? ขนม? ของขวัญ? ทำไมผู้คนถึงให้ความสำคัญกับวันนี้เพียงหนึ่งวัน แล้วอีก 300 กว่าวันล่ะ? หากเปรียบความรักกับต้นไม้ มันคือการใส่ใจรดน้ำและเติมเต็มในทุกวันไม่ใช่หรือ ผู้คนต้องการความรักที่วัดด้วยคุณค่าของมันหรือเพียงเพราะค่านิยมของกระแสสังคม ใครหลายคนตั้งหน้าตั้งตารอรับของขวัญ แล้วอัพรูปอวดกันลงบนสื่อ Social Media แค่นั้นเอง นี่หรือ “วันพิเศษ”?
แต่สำหรับใครหลายคนวันนี้เราได้เห็นถึงความเหงา ความเศร้า ความน้อยใจและตัดพ้อ ที่แสดงผ่าน Status บน Social Media ทำให้เรารู้สึกว่า เอ๊ะ! วันนี้ ก็ไม่ได้พิเศษสำหรับทุกคน วันนี้คงเป็นแค่วันธรรมดาเซ็งๆ วันหนึ่งของคนที่ไร้ความรัก ที่ต้องตื่นเช้า แปรงฟัน แต่งตัวออกไปทำงานเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกกลับไม่เหมือนเดิม หรืออันที่จริง
“ความพิเศษของมันไม่ได้อยู่ที่ตำนาน หรือ เพียงเพราะมันถูกเรียกว่า วาเลนไทน์ แต่ทว่ามันพิเศษเพราะมีใครสักคนคอยเคียงข้าง”
หากเป็นเช่นนั้น จะดีกว่าไหมหากไม่ทำให้วันพิเศษกลายเป็นวันพิเศษ แล้วหันมาทำวันธรรมดาให้ไม่ธรรมดา หมั่นดูแล ใส่ใจกัน แล้วขนานนามวันธรรมดา ให้กลายเป็น “วันพิเศษ” ของคนสองคน
นี่คือหนึ่งในวิถีแห่ง กินอยู่เป็น 360 องศาแห่งการใช้ชีวิต
