“หลงตัวเอง” โรคนี้กำลังแพร่ระบาดไปยังคนหลาย ๆ คนในตอนนี้ เกิดจากความมั่นใจในตัวเราที่มีอยู่ในตัว แต่บางทีก็มีมากจนเกิดไป ทำให้ความ “หลงตัวเอง” ครอบงำจิตใจเราจนได้ และในที่สุดก็ส่งผลเสียหรือทำลายคนรอบข้างโดยทันที
กินอยู่เป็น 360 องศาแห่งการใช้ชีวิต ขอนำเสนอเรื่องราวกับโรคชนิดหนึ่ง ที่ตอนนี้บอกเลยว่ากำลังแพร่ระบาดอย่างในสังคมสมัยใหม่ โรคที่ว่านั้นก็คือ “โรคหลงตัวเอง” ฟังไม่ผิดแน่นอน จะบอกว่าโรคหลงตัวเองกำลังแพร่ระบาดไปยังคนหลาย ๆ คนในตอนนี้
จะว่าไป ถ้าเรามีความมั่นใจในตัวเองอยู่ในตัวถือเป็นเรื่องที่ดี แต่รู้หรือไม่ว่าความมั่นใจในตัวเรา จริง ๆ แล้วมันดีมากน้อยแค่ไหนกัน? บางครั้ง “ความมั่นใจ” ในตัวเราที่มีมาก ๆ อาจจะส่งผลเสียหรือทำลายคนรอบข้างก็เป็นไปได้
ความหลงตัวเอง หากเรายิ่งคิดว่าตัวเองดีเลิศเท่าไหร่ เราก็จะยิ่งมองไม่เห็นหัวคนอื่น ถ้าเรามองโลกแบบตรงไปตรงมาก็จะเห็นว่า แทบจะเป็นไปไม่ได้ ที่คนหลงตัวเองจะไม่คิดดูถูกคนอื่น แล้วนิสัยดูถูกคนอื่นก็จะนำมาซึ่งนิสัยที่ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น เมื่อนิสัยชอบเปรียบเทียบมาถึง คราวนี้มันก็จะพานิสัยที่ชอบตัดสินคนอื่นติดมาด้วย คนนั้นก็ไม่ดี คนนี้ก็ไม่ฉลาด ทำแบบนั้นไม่ดี ทำแบบนี้ก็ไม่เข้าท่า คนหลงตัวเองจะเริ่มเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นเทวดาน้อย ๆ ผู้ไม่เคยทำอะไรผิด เริ่มติดกับความเก่งของตนเอง เริ่มติดกับความสำเร็จที่มีอยู่ เริ่มทำตัวเป็นคนธรรมดาที่ไม่สำคัญไม่เป็น
ทั้งหมดนี้ คือภัยคุกคามมิตรภาพและความสุขในชีวิตของตนเองและคนรอบข้าง ในความเป็นจริง ยิ่งเราเป็นคนเก่งเท่าไหร่ ยิ่งต้องมีความอ่อนน้อมถ่อมตนมากขึ้นเท่านั้น ความอ่อนน้อมถ่อมตนจะสามารถถ่วงน้ำหนัก ทำให้เท้าของเราติดดิน ไม่ลอยขึ้นฟ้า ฉะนั้น ยิ่งเป็นคนเก่งเท่าไหร่ ยิ่งต้องระวังความหลงตัวเอง ที่มันคอยจะแว้งกัดตัวเราเอง
ความหลงตัวเองไม่ใช่อะไรที่โง่เขลาเลย มันไม่ใช่อะไรที่เราจะอวดดีและประมาทได้ ตรงกันข้าม มันมีความเฉียวฉลาดกว่าเราหลายเท่า คนที่อิ่มในตัวเอง ไม่จำเป็นต้องพูดบอกใครต่อใครว่าฉันอิ่ม แต่คนที่ขาดต่างหาก ต้องอวดเพื่อสร้างเกราะกำบังให้คนอื่นไม่รู้ว่าฉันขาด
ในทางจิตวิทยาระบุว่า หากใครชอบอวดอะไร ลึก ๆ แล้วในใจ คือ เขาเคยขาดสิ่งนั้นมาก่อน ยิ่งอวดมากเท่าไหร่ ในใจจะเหมือนมีพายุที่ไม่มีวันสงบสิ้นได้ซักที ความสุขปลอม ๆ ของคนขี้อวด คือ การได้รู้สึกเหนือกว่าใครซักคนในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่เช่นนั้นแล้ว มีหรือที่เราจะเป็นขี้ข้าของมันมาได้เนินนานเพียงนี้
ฉะนั้น การเห็นคุณค่าของตัวเองนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ผิด และเป็นเรื่องชอบธรรมที่ควรกระทำแต่อย่าให้มันลุกลามถึงขนาดทำให้เรากลายเป็นคน “หลงตัวเอง” เพราะคน “หลงตัวเอง” ไม่ต่างจากคนป่วยโรคประเภทหนึ่ง เปรียบเสมือนคนแพ้ตัวเอง แพ้ทุกสิ่งทุกอย่าง ชนะคนเป็นแสนล้าน ถ้าแพ้ตัวเองเสียแล้ว ทุกอย่างก็คือจบ ฉะนั้นแล้ว ภูมิใจได้แต่อย่าให้มากถึงขนาด “หลงตัวเอง” จะดีที่สุด และนี่คือวิถีแห่ง “กินอยู่เป็น” 360 องศาแห่งการใช้ชีวิต
ขอขอบคุณ : บทความดี ๆ จาก คุณพศิน อินทรวงค์
